At miser, si in flagitiosa et vitiosa vita afflueret voluptatibus.

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Hoc enim identidem dicitis, non intellegere nos quam dicatis voluptatem. Ego vero volo in virtute vim esse quam maximam; Sequitur disserendi ratio cognitioque naturae; Videamus animi partes, quarum est conspectus illustrior; Duo Reges: constructio interrete. Eam tum adesse, cum dolor omnis absit; Quid igitur dubitamus in tota eius natura quaerere quid sit effectum? Negabat igitur ullam esse artem, quae ipsa a se proficisceretur; Non enim solum Torquatus dixit quid sentiret, sed etiam cur. An hoc usque quaque, aliter in vita?

Itaque eos id agere, ut a se dolores, morbos, debilitates repellant.
Utilitatis causa amicitia est quaesita.
Sic enim censent, oportunitatis esse beate vivere.
Quid enim me prohiberet Epicureum esse, si probarem, quae ille diceret?
Sit sane ista voluptas.
Hoc etsi multimodis reprehendi potest, tamen accipio, quod dant.

Poterat autem inpune;: Nec enim figura corporis nec ratio excellens ingenii humani significat ad unam hanc rem natum hominem, ut frueretur voluptatibus.
Tu quidem reddes;: Quae rursus dum sibi evelli ex ordine nolunt, horridiores evadunt, asperiores, duriores et oratione et moribus.
In schola desinis.: Dici enim nihil potest verius.
Quonam, inquit, modo?: Aliter enim explicari, quod quaeritur, non potest.

In qua si nihil est praeter rationem, sit in una virtute finis bonorum;
Non est ista, inquam, Piso, magna dissensio.
Ut necesse sit omnium rerum, quae natura vigeant, similem esse finem, non eundem.
Hanc se tuus Epicurus omnino ignorare dicit quam aut qualem esse velint qui honestate summum bonum metiantur.

Levatio igitur vitiorum magna fit in iis, qui habent ad virtutem progressionis aliquantum. Teneo, inquit, finem illi videri nihil dolere. Audeo dicere, inquit. Quem si tenueris, non modo meum Ciceronem, sed etiam me ipsum abducas licebit. Quid dubitas igitur mutare principia naturae? Atqui, inquam, Cato, si istud optinueris, traducas me ad te totum licebit. Itaque mihi non satis videmini considerare quod iter sit naturae quaeque progressio. Equidem etiam Epicurum, in physicis quidem, Democriteum puto. Ergo opifex plus sibi proponet ad formarum quam civis excellens ad factorum pulchritudinem? Sapiens autem semper beatus est et est aliquando in dolore; Cetera illa adhibebat, quibus demptis negat se Epicurus intellegere quid sit bonum. Facile est hoc cernere in primis puerorum aetatulis.

Quamquam tu hanc copiosiorem etiam soles dicere. Bestiarum vero nullum iudicium puto. Cur igitur easdem res, inquam, Peripateticis dicentibus verbum nullum est, quod non intellegatur? Que Manilium, ab iisque M. Bork Nummus in Croesi divitiis obscuratur, pars est tamen divitiarum. Quod cum accidisset ut alter alterum necopinato videremus, surrexit statim. Nescio quo modo praetervolavit oratio.

Sic vester sapiens magno aliquo emolumento commotus cicuta,
si opus erit, dimicabit.

Restant Stoici, qui cum a Peripateticis et Academicis omnia
transtulissent, nominibus aliis easdem res secuti sunt.

Hoc autem loco tantum explicemus haec honesta, quae dico, praeterquam quod nosmet ipsos diligamus, praeterea suapte natura per se esse expetenda.