Hic quoque suus est de summoque bono dissentiens dici vere Peripateticus non potest.

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Quare hoc videndum est, possitne nobis hoc ratio philosophorum dare. Hic ego: Pomponius quidem, inquam, noster iocari videtur, et fortasse suo iure. Cuius quidem, quoniam Stoicus fuit, sententia condemnata mihi videtur esse inanitas ista verborum. Ergo opifex plus sibi proponet ad formarum quam civis excellens ad factorum pulchritudinem?

Sed eum qui audiebant, quoad poterant, defendebant sententiam suam. An, partus ancillae sitne in fructu habendus, disseretur inter principes civitatis, P. Verba tu fingas et ea dicas, quae non sentias? Audeo dicere, inquit. Immo istud quidem, inquam, quo loco quidque, nisi iniquum postulo, arbitratu meo. Ita enim vivunt quidam, ut eorum vita refellatur oratio. Bonum patria: miserum exilium. Ut nemo dubitet, eorum omnia officia quo spectare, quid sequi, quid fugere debeant?

Nam prius a se poterit quisque discedere quam appetitum earum rerum, quae sibi conducant, amittere.
Itaque quantum adiit periculum! ad honestatem enim illum omnem conatum suum referebat, non ad voluptatem.
Quorum sine causa fieri nihil putandum est.
Tum Torquatus: Prorsus, inquit, assentior;
Quando enim Socrates, qui parens philosophiae iure dici potest, quicquam tale fecit?
Erit enim instructus ad mortem contemnendam, ad exilium, ad ipsum etiam dolorem.
Istam voluptatem perpetuam quis potest praestare sapienti?

Quid est igitur, cur ita semper deum appellet Epicurus beatum et aeternum?
Haec para/doca illi, nos admirabilia dicamus.
Quae hic rei publicae vulnera inponebat, eadem ille sanabat.
Quae qui non vident, nihil umquam magnum ac cognitione dignum amaverunt.
Immo videri fortasse.

Cum enim superiores, e quibus planissime Polemo, secundum
naturam vivere summum bonum esse dixissent, his verbis tria
significari Stoici dicunt, unum eius modi, vivere adhibentem
scientiam earum rerum, quae natura evenirent.

An hoc usque quaque, aliter in vita?

Duo Reges: constructio interrete. Bonum negas esse divitias, praeposìtum esse dicis? Illum mallem levares, quo optimum atque humanissimum virum, Cn. Bork

Quid enim?: An vero displicuit ea, quae tributa est animi virtutibus tanta praestantia?
Bork: Et quidem Arcesilas tuus, etsi fuit in disserendo pertinacior, tamen noster fuit;
Bork: Praeclare enim Plato: Beatum, cui etiam in senectute contigerit, ut sapientiam verasque opiniones assequi possit.
Sullae consulatum?: Haec quo modo conveniant, non sane intellego.
Id [redacted]tilius factum negabat.: Quod idem cum vestri faciant, non satis magnam tribuunt inventoribus gratiam.

Quae dici eadem de ceteris virtutibus possunt, quarum omnium fundamenta vos in voluptate tamquam in aqua ponitis.