Sed tamen enitar et, si minus multa mihi occurrent, non fugiam ista popularia.

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Conferam tecum, quam cuique verso rem subicias; Res enim fortasse verae, certe graves, non ita tractantur, ut debent, sed aliquanto minutius. Quo modo autem optimum, si bonum praeterea nullum est? Videamus igitur sententias eorum, tum ad verba redeamus. Tum Piso: Quoniam igitur aliquid omnes, quid Lucius noster? Illum mallem levares, quo optimum atque humanissimum virum, Cn. Duo Reges: constructio interrete. Si verbum sequimur, primum longius verbum praepositum quam bonum. Quis enim est, qui non videat haec esse in natura rerum tria?

Bork: Itaque et vivere vitem et mori dicimus arboremque et novellan et vetulam et vigere et senescere.
Quid vero?: Quodsi ipsam honestatem undique pertectam atque absolutam.
Bork: Ad corpus diceres pertinere-, sed ea, quae dixi, ad corpusne refers?
Quae sequuntur igitur?: Haec bene dicuntur, nec ego repugno, sed inter sese ipsa pugnant.
Bork: Universa enim illorum ratione cum tota vestra confligendum puto.

Primum non saepe, deinde quae est ista relaxatio, cum et praeteriti doloris memoria recens est et futuri atque inpendentis torquet timor?

Idem iste, inquam, de voluptate quid sentit?
Ergo illi intellegunt quid Epicurus dicat, ego non intellego?
Hoc dictum in una re latissime patet, ut in omnibus factis re, non teste moveamur.
Non pugnem cum homine, cur tantum habeat in natura boni;

Nam haec ipsa mihi erunt in promptu, quae modo audivi, nec
ante aggrediar, quam te ab istis, quos dicis, instructum
videro.

Quibus rebus vita consentiens virtutibusque respondens recta
et honesta et constans et naturae congruens existimari
potest.

Qualem igitur hominem natura inchoavit? Quae est igitur causa istarum angustiarum? Luxuriam non reprehendit, modo sit vacua infinita cupiditate et timore. Aliter enim explicari, quod quaeritur, non potest. Si verbum sequimur, primum longius verbum praepositum quam bonum. Habent enim et bene longam et satis litigiosam disputationem. Quae hic rei publicae vulnera inponebat, eadem ille sanabat. Hoc loco tenere se Triarius non potuit. Quos nisi redarguimus, omnis virtus, omne decus, omnis vera laus deserenda est. Sed quot homines, tot sententiae; Tum Quintus: Est plane, Piso, ut dicis, inquit. Quam tu ponis in verbis, ego positam in re putabam.

Qui ita affectus, beatum esse numquam probabis; Nec hoc ille non vidit, sed verborum magnificentia est et gloria delectatus. Nihil enim iam habes, quod ad corpus referas; Ut pulsi recurrant? Animadverti, ínquam, te isto modo paulo ante ponere, et scio ab Antiocho nostro dici sic solere; Cur id non ita fit? Effluit igitur voluptas corporis et prima quaeque avolat saepiusque relinquit causam paenitendi quam recordandi. Atque his de rebus et splendida est eorum et illustris oratio. Cum ageremus, inquit, vitae beatum et eundem supremum diem, scribebamus haec. Tum ille: Tu autem cum ipse tantum librorum habeas, quos hic tandem requiris?

Qui bonum omne in virtute ponit, is potest dicere perfici beatam vitam perfectione virtutis;
Tollenda est atque extrahenda radicitus.